Bułgarskie wojaże – Czarny Wierch

Nie wszystko zawsze musi wychodzić tak, jak było zaplanowane. Byłoby wtedy chyba trochę nudno, prawda? Ten dzień własnie taki był – wyszło wiele, ale nie wszystko (akurat żałuję, bo mam poczucie straconego dnia).

Pierwsza część dnia była przeznaczona na wycieczkę górską, której celem był Czarny Wierch (bułg. Черни връх – 2290 m n.p.m.) najwyższy szczyt Witoszy (bułg. Витоша). Druga miała być przeznaczona na zwiedzanie stolicy Bułgarii, Sofii. Niestety, w górach pobyliśmy trochę za długo.

A zaczęło się niewinnie, od schroniska Aleko w którym wystartowała piesza wycieczka. A że czasu było aż za dużo, po wyjściu z autokaru wszyscy szturmem zdobyli budynek :). Dopiero po należytym odpoczynku, ekipa wyruszyła na szlak.

Początkowo droga potrafi zmęczyć, gdyż zdobywa się wysokość idąc zakosami. Te zakosy są kluczowe, gdyż nie ma potrzeby zatrzymywania się, aby obserwować Sofię i okolice. Nam pogoda nie dopisała, ale przy dobrej widoczności pewnie niejedna osoba zatrzymywałaby się na dłużej… Po tym pierwszym podejściu uspokoiło się, znaczy się cały czas było pod górę, ale jakby mniej stromo. I ten fragment mnie podobał się najbardziej, czułem się trochę jak na połoninach bieszczadzkich. Urozmaiceniem było przekraczanie rzek, rzek kamieni – nigdy czegoś takiego jeszcze nie widziałem.

Tak więc pokonując przeróżnego rodzaju przeszkody, po około godzinie zdobyliśmy upragniony szczyt i udaliśmy się do schronu, aby odpocząć przed rozpoczęciem drogi powrotnej. Tak sobie myślę, że ów odpoczynek zajął tyle samo czasu, co wejście.

Niestety, ilość odpoczynków tego dnia musiała się zemścić. Kiedy wróciliśmy już do autokaru, zdaniem wielu osób, było za późno, aby ruszać na podbój stolicy Bułgarii, przez co tę wycieczkę odłożyliśmy na inny dzień. I tak na marginesie – to był błąd. Mnie osobiście Sofia nie zachwyciła i owe cztery godziny, które mielibyśmy, spokojnie by wystarczyły. A tak, nudziliśmy się w hotelu, a następnie nudziliśmy się w Sofii, dosłownie po niej ciątając.

Galeria