Góry Pieprzowe pełne „niespodzianek”

Urlop spędzamy w Sandomierzu – pięknym mieście leżącym nad Wisłą; mieście, posiadającym ponad tysiącletnią historię; mieście, które swego czasu pełniło funkcję sedes regni principales, czyli było główną siedzibą władcy; Królewskim Mieście; Małym Rzymie… Można tak pisać jeszcze długo, a i tak większość osób kojarzy Sandomierz tylko i wyłącznie z serialem telewizyjnym „Ojciec Mateusz”…

Nie o tym jednak chcę pisać. W granicach Sandomierza znajdują się częściowo Góry Pieprzowe, będące wschodnim zakończeniem Gór Świętokrzyskich. Korzystając z okazji, postanowiliśmy zrobić wycieczkę i zapoznać się z nimi, są to bowiem jedne z najstarszych gór w Europie, a liczą ponad pięćset milionów lat.

Góry Pieprzowe pełne „niespodzianek”

Przed wycieczką poszukaliśmy informacji o tym rejonie, a na stronie internetowej przewodników po Sandomierzu natrafiliśmy na ciekawą poradę, że na wycieczkę w Góry Pieprzowe, najlepiej wybrać się z przewodnikiem. Nie zamierzaliśmy z niej korzystać, gdyż trasa nie wydawała się trudna. Po fakcie może i nie żałujemy decyzji, jednak wiemy, że należało się lepiej przygotować.

Z Sandomierza w Góry Pieprzowe najłatwiej dostać się podążając szlakiem czerwonym, przebiegającym przez Rynek. My, trochę rozpoznawszy miasto, postanowiliśmy rozpocząć wycieczkę obok „Galerii Sandomierskiej”, by oszczędzić sobie przeprawę przez ruchliwą ulicę Żwirki i Wigury.

Początkowo szlak był dobrze utrzymany, jednak z każdym krokiem sytuacja się komplikowała, aż w pewnym momencie weszliśmy w dość głęboką trawę. Co prawda równolegle do „ścieżki” biegnącej wałem przebiegała ulica Działkowców, jednak chcieliśmy iść szlakiem przynajmniej w jedną stronę. Kilka chwil po wejściu w trawę czekała nas kolejna wątpliwa przyjemność: sąsiedztwo oczyszczalni ścieków. Woń wydobywająca się z zakładów towarzyszyła nam długo. W końcu dotarliśmy w okolice rezerwatu, gdzie ścieżka wydawała się lepsza, no i zapachy zostały gdzieś za nami.

Po wejściu do rezerwatu niespodzianki wcale się nie zakończyły, bowiem… szlak zniknął. W tym momencie zrozumiałem, dlaczego warto te tereny zwiedzać z przewodnikiem :). Podążaliśmy wąskim traktem, przedzieraliśmy się przez kolczaste pędy róż, co nas nie dziwiło, gdyż Góry Pieprzowe stanowią największe naturalne rosarium w Europie, aż w końcu weszliśmy do sadu, będącego częścią najwyższego wzniesienia w okolicy.

Droga powrotna minęła szybko. Poszliśmy ulicą Działkowców, odpuszczając sobie drogę wśród traw. To była jedyna zaleta tego posunięcia, gdyż zapachy wydobywające się z oczyszczalni nas nie ominęły.

Zachód słońca w Górach Pieprzowych

W Góry Pieprzowe wróciliśmy pod wieczór, na zachód słońca. Podjechaliśmy samochodem do Kamienia Łukawskiego pod Willę Dzika Róża, skąd pieszo do punktu widokowego idzie się około pięciu minut. Widoki nas zachwyciły!

Przy okazji chcieliśmy sprawdzić przebieg czerwonego szlaku. Jakie było nasze zdziwienie, gdy zobaczyliśmy zamazane znaki… Czyżby w Góry Pieprzowe można było iść tylko z przewodnikiem, jak to ma miejsce na przykład podczas wycieczek na Gerlach?

Galeria