Wschód na Skrzycznem

Północ. Czas przerwać ten już prawie dwugodzinny sen. Przeważnie o tej porze kładę się do łóżka, jednak tym razem jest inaczej, bo wymyśliłem sobie wschód na Skrzycznem. Mapy „mówią”, że czeka nas dwuipółgodzinny marsz, więc na szlaku powinniśmy się znaleźć około drugiej, aby przed piątą cieszyć oczy spektaklem. Najwyższy więc czas się zebrać i jechać.

Bez przygód dojeżdżamy na miejsce. Wyobrażałem sobie, że zastaniemy puste ulice i ciszę, a Szczyrk przywitał nas kilkoma weselami i innymi potańcówkami. No tak, noc z soboty na niedzielę rządzi się własnymi prawami. Przebierając się w bardziej adekwatne ciuchy dla wędrówki trochę dziwnie wyglądamy, nie pasując ani do żadnej z zabaw, ani w sumie do wyjścia w góry. No bo kto wychodzi w środku nocy?

Niewiele pamiętam z marszu pod górę. Rozgwieżdżone niebo, oczy dzikich zwierząt odbijające światło czołówek, spore wertepy, których mnie zastanawiały – dopiero schodząc zobaczyłem, jak bardzo posunięta jest praca z nową kolejką na Skrzyczne (1257 m n.p.m.) – i ogarniająca całość ciemność. Jednak idąc za dnia w pamięci zostaje dużo więcej :).

Na szczycie zameldowaliśmy się sporo przed czasem. Świtało już od dłuższego czasu, ale do wschodu pozostało go całkiem sporo, z czego skrzętnie skorzystaliśmy. Nie ma nic lepszego niż przebranie się w suche ciuchy i posiłek, więc w dobrych nastrojach czekaliśmy, aż słońce wyłoni się zza Beskidu Małego.

Po wszystkim pozostała droga w dół i obserwacja, co dzieje się na stokach tej jednej z najpopularniejszych gór Beskidu Śląskiego. A działo się sporo i wreszcie zobaczyliśmy, o co to potykaliśmy się pnąc się do góry.

Dojazd samochodem do domu trochę się dłużył… A łóżko czekało na spóźnionego gościa.

Galeria