„Śmiech na linie” – Ivan Bajo

„Taternicki humor jest humorem hermetycznym. Może rozbawić również nietaternika, ale to jednak nie to samo – z prostego powodu: nietaternik nie potrafi dość żywo wyobrazić samego siebie w sytuacjach związanych ze wspinaczką. Nieaternik nie zaplątał się w sieć lin nad przewieszką, nie spadły mu wszystkie haki w najtrudniejszym, kluczowym miejscu drogi, nie wdepnął w pętlę zawieszoną na szyi, co skutkuje uderzeniem o ścianę (…). Humor ten przypomina wojskowe żarty i opowiastki – najbardziej uśmieją się przy nich i ubawią żołnierze czynni albo byli, mniej cywile, a najmniej kobiety, których żołnierskie przygody zwyczajnie nudzą. Podobnie humor taternicki – jest najbliższy samym taternikom.” Cytat z książki „śmiech na linie” jest ciekawym spostrzeżeniem, a czy warto się z nim zgodzić?

„Zebrane wspinaczkowe banialuki i bazgraniny Ivana Bajo” mówi podtytuł. I dokładnie taka jest ta książka, zawierająca zbiór przeróżnych opowiadań, które pierwotnie zostały umieszczone na łamach słowackiej prasy. Dopełnieniem tekstu są obrazki, często zaskakujące :).

Słowa przytoczone na wstępie oddają to, jak się czułem podczas czytania. Zanim sięgnąłem po „Śmiech na linie” spodziewałem się, że będzie to przyjemna, lekka lektura z dużą dawką humoru. I jak rzeczywiście była lekka, to ja nie zawsze mogłem odnaleźć humor w czytanych felietonach. Zrzucałem to na barki braku doświadczenia wspinaczkowego.

Dużo tu opowieści o wypadach w góry, ale nie tylko. Autor czasami odchodzi od pagórków, ścian, opowiadając między innymi o grzybobraniu. Przeróżnych historii jest cała masa, a ponieważ Iwan Bajo jest gawędziarzem, książkę czyta się po prostu przyjemnie.