Śnieżne Pilsko

Niedosyt zimy, zapowiadana dobra pogoda w weekend, zakup butów skiturowych… Nie trzeba było mnie długo przekonywać, aby ten splot zdarzeń nie próbować przekuć na jakąś wycieczkę zimową, pewnie ostatnią w tym sezonie. Niesprzyjające okoliczności wyrażające się brakiem kompanów i imprezą rodzinną o 16:00 powodowały, że o Tatrach nawet nie myślałem. Skupiłem swoje poszukiwania tych najdogodniejszych warunków w Beskidach. Na Rysiance było całkiem ok, lecz w dolinach słabo i sporą część trasy musiałbym przejść z buta. Drogą eliminacji zatrzymałem się na Pilsku, na którym byłem w zeszłym roku na rakietach, a teraz przyszedł czas, aby zdobyć je na fokach.

Dojazd do Korbielowa zajął chwilę i na miejscu spotkało mnie pierwsze rozczarowanie. Śniegu brak, piękna zieleń wokół, a nie tego chciałem :(. Snując się, trochę w podłym nastroju, za samochodami z nartami na dachu, miałem nadzieję, że może Oni wiedzą coś więcej. I tak znalazłem się przy kolejce krzesełkowej prowadzącej na Halę Szczawiny skąd orczyk zabiera narciarzy na Halę Miziową (1330 m n.p.m.). Szybki rekonesans i już wiedziałem więcej. Śnieg jest mniej więcej od Hali Szczawiny w górę, tak więc mogę kupić wjazd i zjazd (no a jakże, ciężko się zjeżdża na nartach po błocie :D), a resztę trasy pokonać już bardziej klasycznie.

Trasa od Hali Szczawiny jest przyjemna, pomimo tego, że trzeba sobie radzić ze sporą różnicą wysokości i uważać na narciarzy szusujących w dół. Strome podejście narzuca spokojne tempo, a to pozwoliło na obserwację walki wiosny z zimą. Jasne, wiele osób z tych zjeżdżający pewnie zastanawiało się, po co ja wchodzę – przecież obok jest orczyk, który mógłby mnie zabrać pod kopułę szczytową. Jeden Pan nawet się zatrzymał i zapytał, kiedy jestem najbardziej szczęśliwy, czy idąc w górę, czy będąc na szczycie, czy może jadąc w dół. W sumie to trudno odpowiedzieć, każda część ma swój urok :).

Na Pilsku (1557 m n.p.m.) byłem znacznie przed planowanym czasem przyjścia (oczywiście, to zasługa kolejki). Miałem szczyt całkowicie dla siebie, szkoda tylko, że był straszny wygwizdów. Wiatr wiał jak oszalały, tak więc za długo nie miałem zamiaru tam przebywać. Czas poświęciłem na herbatę, zrobienie kilku zdjęć (widoki też jakoś szczególnie nie zachwycały, chmury osiadły nisko) no i oczywiście przygotowanie się do zjazdu. A sam zjazd zajął sekundę. No nie, może trochę dłużej… W każdym razie szybko zameldowałem się przy kolejce, która zabrała mnie na dół.

Galeria