Szaro. Buro. Rysianka

Pogoda sprawdzana z początkiem tygodnia nijak nie chciała się potwierdzać, im bliżej było weekendu. No ale jak już się uparłem na zimową wycieczkę, to nie zamierzałem tak łatwo odpuścić. W ostatecznym rozrachunku miałem jechać sam, dlatego delikatnie zmodyfikowałem wstępne plany odkładając Tatry w zamian wybierając Beskid Żywiecki. Precyzując – powtarzaną przez nas nieraz drogę z Hali Boraczej na Halę Rysiankę, lecz po raz pierwszy w zimowej scenerii.

Wycieczka miała być szybka i przyjemna, zarówno pod względem zmęczenia (czy też jego braku), jak i widokowo. Na tej trasie widoki są gwarantowane prawie przy każdej pogodzie, w takim żyłem przekonaniu i teraz miałem się przekonać, że „prawie, robi różnicę” :). No, ale po kolei.

Zostawiając samochód w Żabnicy miałem nadzieję, że cele wyjścia zostaną zrealizowane. Co prawda śnieg padał przez całą noc i nic nie zapowiadało końca, jednak podchodząc do Boraczej przekonywałem sam siebie, że u góry nie będzie źle, że chmury są na tyle nisko, że zaraz będę nad nimi, że…

Tak więc szedłem żwawo pomimo sporej ilości białego puchu, po którym szło się fatalnie. Na to byłem przygotowany, przecież ów odcinek jest przecierany przez turystów, a skoro wyszedłem stosunkowo wcześnie, to miałem przyjemność wytyczać ścieżkę. Pomimo tej niedogodności w schronisku zameldowałem się szybko i po krótkim odpoczynku wyruszyłem na właściwy fragment szlaku, kierując się na Rysiankę.

Poprzedniego dnia odrobiłem zadanie domowe, sprawdziłem warunki atmosferyczne i prognozy, kwestie przetarcia szlaku itd. Przeczytane zdanie „odcinek od Boraczej na Rysiankę przejadą skutery” uśpiło moją czujność, toteż w sumie nie zadbałem o żadne akcesoria ułatwiające poruszanie się po śniegu. I jak wyszedłem ze schroniska, tak tego pożałowałem (braku sprzętu, nie samego wyjścia). Śniegu było prawie po kolana i cały czas go przybywało, a o przetarciu nie było mowy. Co prawda na szlaku spotkałem się z grupą trzech osób i miałem nadzieję, że będziemy się wymieniać w przecieraniu, ale jak się okazało ja byłem naiwny, a Oni cwani. I tak całą drogę prowadziłem ja mając za sobą grupę poruszającą się w podobnym tempie, a kiedy robiłem odpoczynek, Oni dziwnym trafem również… Do tego wszystkiego padający nieustająco śnieg, przejrzystość ograniczona do kilku metrów, zaparowane okulary. Nie tak miało być!

Do schroniska na Lipowskiej doszedłem wyczerpany. Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak się zmordowałem w górach. Na szczęście pozostała część trasy, poza problemami nawigacyjnymi za Rysianką, nie nastręczała większych emocji, a końcowy odcinek szlaku był elegancko przetarty, przez co minął bardzo szybko.

Postanowienia po wycieczce? Odkładam pieniądze na skitury :) i wrócę tu jeszcze w warunkach zimowych.

Żurek na szlaku

Do schroniska na Lipowskiej dotarłem wycieńczony z nastawieniem na pyszne, sprawdzone jedzenie. Standardowo zamówiłem żurek i do tego szarlotkę – jak szaleć, to szaleć. I co? Kurczę… Byłem głodny, a smakowało mi to średnio. Najlepszy zakup w schronisku to cola. Słabo. Pytam się, co się stało?

Mam nadzieję, że to chwilowy zastój formy, gdyż zawsze jedzenie w tym miejscu należało to jednych z najlepszych.

Galeria