To miał być piękny wschód słońca na Babiej Górze

Zobaczyć wschód słońca w górach, to marzenie niejednego górołaza. Spontanicznie zdecydowaliśmy się na takie przeżycie wybierając jako cel Babią Górę. Konkurentem było Polsko, ale ostatecznie zwyciężyła „Królowa Beskidów”.

Planowanie to podstawa

Plan na dzień poprzedzający wycieczkę był prosty. Bardzo istotnym punktem był wypoczynek i sen, co w moim przypadku skończyło się na położeniu się do łóżka po 19:00 i pobudce o 21:00 (sen Ani był dłuższy o około półtorej godziny). Takie podejście zdało egzamin, co ma znaczenie w przypadku kierowcy). Wyjazd zaplanowaliśmy na 22:30 (dość wcześnie, jednak odbieraliśmy Jacka z Bielska-Białej), aby spokojnie, z przerwą na kawę, móc zameldować się na parkingu około 1:30 i rozpocząć marsz w towarzystwie kilku innych grup turystów.

Logistyka wyjazdu stanowiła jedną część planowania. Drugi element, niemniej ważny, to pogoda, która w ostatnich dniach nie była stabilna. Ostateczną decyzję o wyjeździe podjąłem w dniu „zero”, po analizie prognoz na serwisach http://www.meteo.pl/ i http://www.mojapogoda.com/. Podjąłem decyzję, a tym samym ryzyko. Gdy zatrzymaliśmy się na parkingu, niebo było krystalicznie czyste, zapowiadało się dobrze!

Poskromienie Diablaka

Z parkingu wyruszyliśmy czteroosobową grupą w dwóch zespołach: Ania szła z Jackiem na przodzie, a Kasia i ja podążaliśmy ich śladem. Podejście na Babią Górę (1725 m n.p.m) z tej strony jest spore (w końcu trzeba pokonać 700 metrów w pionie), jednak wysokość zdobywa się systematycznie, co ułatwia marsz. Powoli, stopniowo zbliżaliśmy się do celu i do chmur. Mniej więcej na wysokości Sokolicy weszliśm w nie właśnie i wiedziałem, że o pięknym widoku wschodzącego słońca możemy zapomnieć. Część turystów wycofała się nawet albo z samego podejścia, albo z czekania na „ten” moment. Na szczycie byliśmy niecałe dwadzieścia minut po czwartej – kilka minut przed wschodem słońca.

Każdy, kto był na szczycie najwyższego szczytu Beskidów, zna jego uroki. Wieje niemiłosiernie. Dodając do tego przebywanie w chmurze, spokojnie można powiedzieć, że nie był to najprzyjemniejszy czas. Postanowiliśmy zrobić kilka pamiątkowych zdjęć i skierowaliśmy swoje kroki w stronę ulokowanego pod szczytem schroniska.

Droga na Markowe Szczawiny trochę mi się dłużyła. Spowodowane było to zapewne pogodą i brakiem jakichkolwiek widoków. Dopiero w okolicach Przełęczy Brona (1408 m n.p.m.) powietrze stało się trochę bardziej przejrzyste.

Gdy już dotarliśmy do schroniska, spotkało nas rozczarowanie. Posiłki wydawane są od godziny 8:00 (można to jeszcze zrozumieć), dodatkowo nie można było przybić pamiątkowej pieczątki, gdyż… jest ona dostępna również od godziny 8:00. W pewnym sensie też można to zrozumieć. Jednak nie to zwracało moją uwagę, a smród. Smród wydobywający się z leżących w korytarzu butów turystów i jeszcze większy odór z toalet. Jak to możliwe, że w stosunkowo nowym schronisku toalety doprowadzone są do takiego stanu?

W 2010 roku byliśmy w schronisku i nasze wspomnienia były raczej negatywne. Po III Rankingu Schronisk Górskich „n.p.m.” w którym to Markowe Szczawiny zajęły czwarte miejsce, miałem nadzieję, że wiele się zmieniło. Teraz sobie myślę, że my to musimy mieć jakiegoś pecha.

Po dłuższym odpoczynku, zjedzeniu śniadania, spacerowym, niebieskim szlakiem wróciliśmy do samochodu. Czekała mnie jeszcze kilkugodzinna podróż powrotna, aby wreszcie móc położyć się i zasnąć, planując kolejną wycieczkę.

Żurek na szlaku

Tym razem, niestety, nie było nam dane zjeść w schronisku.

W drodze powrotnej, dość szybko nasze organizmy zaczęły domagać się normalnego śniadania, więc skierowaliśmy się w stronę Suchej Beskidzkiej do Karczmy Rzym. Jedzenie było bardzo dobre – zarówno jajecznica (szkoda, że porcja taka mała!), jak i podane zupy.

Galeria