Wysoka Kopa na zakończenie sudeckiego wypadu

Góry Izerskie są nam obce. Debiutowaliśmy w nich dawno, dawno temu i do tej pory była to nasza jedyna wizyta. Nieszczególnie udana. Tym razem mieliśmy się odkuć, bo właśnie na ostatni dzień naszego krótkiego wypoczynku w Sudetach zapowiadała się najlepsza pogoda, a górskim celem miała być Wysoka Kopa.

Poznawanie Izerów

Jadąc pociągiem do Poznania przeczytałem w Magazynie Turystyki Górskiej „n.p.m.”, że z biegówkami dobrze zaczynać przygodę w Górach Izerskich. Było to jakieś dziesięć lat temu. A że ja generalnie późno rozpocząłem uprawiać sporty narciarskie, to chciałem ich skosztować jak najwięcej, a nie poprzestać na nartach zjazdowych. Wróciłem do domu, namówiłem Anię na wyjazd i luty mieliśmy zaplanowany.

„Przeważnie jest tutaj ponad metr śniegu, macie naprawdę pecha” powiedział do nas mniej więcej w tym stylu instruktor, odsłaniający przed nami tajemnice nart biegowych. No mieliśmy, bo pokrywa śnieżna wynosiła zaledwie kilka centymetrów. W takich oto warunkach poznaliśmy Góry Izerskie.

Góry Izerskie 10 lat później

No dobra, nie wiem czy 10, czy nie, ale fajnie wygląda :).

Planowaliśmy wejść na najwyższy wierzchołek Gór Izerskich – Wysoką Kopę (1126 m n.p.m.) – i normalnie, powiedzmy jeszcze rok temu, byłaby to stosunkowo prosta wycieczka. Jednak tym razem nie do końca miała być prosta, bo zakładaliśmy, że potrwa jakieś pięć godzin, a tyle czasu Pierworodna jeszcze nie była non-stop noszona. Zastanawialiśmy się, czy da radę, czy nie będzie marudzić. Trochę uprzedzając – marudziła i ostatnia godzina marszu była katorgą dla nas, czy też naszych rąk…

Jak iść? To pytanie długo nie miało odpowiedzi. Zdecydowana większość relacji internetowych jakie znaleźliśmy rozpoczyna się na Rozdrożu Izerskim, a nasze kalkulacje mówiły, że całość w takim przypadku potrwa zdecydowanie za długo. W pewnym momencie wydawało się, że mamy dobry plan – zaczniemy ze Szklarskiej Poręby, w razie potrzeby zrobimy dłuższy odpoczynek w schronisku i… No tak, schronisko jest za szybko od startu, więc tak naprawdę by nas nie ratowało. Musieliśmy odpuścić podobno fajną panoramę miasta i Karkonoszy z tego szlaku i poszukać innego wariantu drogi. W końcu znaleźliśmy. Pójdziemy z Jakuszyc, nomen omen narciarską trasą biegową, zdecydowaliśmy. Ta opcja wydawała się najszybsza.

Spodobały mi się te Izery :). Szlak jest przyjemny (choć jak będę na biegówkach to chyba zmienię zdanie…), w miarę widokowy, przez co szło się dobrze. Napotkane wiaty zrobiły na nas bardzo dobre wrażenie, oczywiście odpowiednio z nich skorzystaliśmy. Podczas tego krótkiego marszu pomyślałem sobie, że fajnie byłoby zawitać tutaj zimą, no i latem na… rowerze. Owszem, prawie wcale nie jeżdżę (choć i to dużo powiedziane), ale tak jakoś na rowerowe mi te drogi wyglądały.

O samym szczycie nie ma się co rozpisywać, bo niestety nie jest widokowy. Co prawda nie prowadzi nań znakowany szlak turystyczny, jednak od czerwonego szlaku tuż przy jednej z wiat odbija bardzo wyraźna ścieżka. Orientacyjnie nie ma żadnych problemów ze zlokalizowaniem zarówno dróg, jak i szczytu, co nie zawsze jest oczywiste w przypadku Korony Gór Polski.

Galeria