Zdobywamy Rudawiec

Wakacje spędziliśmy w Bielicach, niewielkiej wsi w Sudetach Wschodnich. Przyjazd na miejsce zaplanowaliśmy z samego rana, tak aby jeszcze pierwszego dnia wyruszyć na wycieczkę. Po „rzuceniu” bagaży w kąt – dzięki uprzejmości właścicieli Chaty Cyborga, którzy znaleźli na nie miejsce, mogliśmy wyruszyć na wycieczkę i zrealizować pierwszy z wielu naszych celów – Rudawiec.

W drodze na Rudawiec

Rudawiec (cz. Polská hora, 1112 m n.p.m.) jest szczytem w Górach Bialskich, które zdobyły sobie wśród turystów renomę „Sudeckich Bieszczadów”. Szczyt ten „wchodzi” w skład Korony Gór Polski, pomimo tego, że nie jest najwyższym szczytem pasma. Wyższa jest Postawna (1117 m n.p.m.), przez którą nie prowadzi żaden szlak turystyczny.

Wycieczkę rozpoczęliśmy przy leśniczówce, gdzie rozwidla się szlak zielony (można stąd dojść zarówno na Rudawiec, jak i na najwyższy szczyt Gór Złotych – Kowadło (989 m n.p.m.)) oraz gdzie początek swój ma szlak żółty (prowadzący do Stronia Śląskiego).

Ponieważ zielony szlak na początku podejścia jest niezbyt przyjemny, pierwszą część trasy zdecydowaliśmy się pokonać duktem. Na początku zboczyliśmy w Czarnobielski Dukt, gdzie również biegnie czerwony szlak rowerowy, a następnie skręciliśmy w drogę dochodzącą do Duktu Nad Spławami. Cały czas szliśmy spacerkiem, gdyż nachylenie nie było zbyt wielkie. W miejscu, gdzie Dukt nad Spławami łączy się z zielonym szlakiem, weszliśmy na ów szlak. Momentami odnosiliśmy wrażenie, jakby prawie nikt tędy nie chodził. Ponadto napotkaliśmy także pewne utrudnienia w postaci drzew leżących na drodze – czasem trzeba było się nieźle namęczyć żeby przez nie przejść :). Po krótkim marszu wyszliśmy na płaski szczyt Iwinki (1076 m n.p.m.) i po skręceniu w prawo ruszyliśmy na Rudawiec.

Wracamy do leśniczówki

W drodze powrotnej Jarek chciał sprawdzić, jak wygląda cały szlak zielony – czy rzeczywiście jest słabo utrzymany. Jednak nie było nam dane uzyskanie takiej wiedzy… W pewnym momencie oznakowanie pojawiło się w dwóch miejscach i podjęliśmy decyzję, aby skręcić w prawo i pójść szeroką, zabłoconą drogą. Szybko zorientowaliśmy się, że nie idziemy szlakiem – co więcej, poruszaliśmy się drogą, której nie było na mapach, ale prowadziła ona w dół, a to było dla nas w tym momencie najważniejsze. Po pewnym czasie doszliśmy do zgubionego szlaku i żwawym krokiem kontynuowaliśmy marsz.

Galeria