Zimowe Sudety i Śnieżnik (prawie) na skiturach

Rezerwacji noclegów, w znanej nam z letniego pobytu wsi Bielice, dokonaliśmy w grudniu, licząc, że w marcu będzie jeszcze śnieg :). Główny powód wyboru terminu to chęć uniknięcia „feriowiczów”, tak więc wcześniejsze daty odpadały, czego w sumie nie żałowaliśmy, gdyż warunki zimowe na szlakach były nijakie. Sami zaś, tak na wszelki wypadek, oprócz sprzętu zimowego zabraliśmy też ekwipunek do wiosennych wycieczek, coby zmniejszyć szansę pogodzie na pokrzyżowanie planów. Szczęśliwie dla nas, już pierwszego dnia pobytu spadło sporo śniegu, który utrzymał się przez cały tydzień.

Śnieg spadł, ale cały czas było pochmurno, co nie zachęcało za bardzo do górskich wyjść. Znudziły się nam wycieczki podczas których mało co widać, a ponieważ trochę czasu mieliśmy, to też na siłę nie wychodziliśmy w góry. Prognozy pogody mówiły, że weekend będzie całkiem przyjemny, tak więc cierpliwie czekaliśmy i w te pochmurne dni trochę pozwiedzaliśmy okolicę – między innymi Złoty Stok i Kopalnię Złota, oraz… szpital w Polanicy-Zdroju. No cóż, nie obyło się bez narciarskich upadków i nabyliśmy nowe doświadczenie związane z wezwaniem GOPRu na stoku i dalszymi tego konsekwencjami. Na szczęście całość skończyła się na strachu. Pozostały czas spędzaliśmy na stokach Czarnej Góry, korzystając z uroków śniegu.

Zaprawa na biegówkach

Prognozy pogody się sprawdzały. Po pochmurnych dniach przyszły przejaśnienia a wraz z nimi bardziej aktywny czas dla nas. Na pierwszy ogień poszły biegówki, które poniekąd planowaliśmy. Z uzyskanych wcześniej informacji wiedzieliśmy, że w Starym Gierałtowie znajduje się wypożyczalnia sprzętu Wildcat z nowymi nartami, a w Bielicach rozpoczynają się, dobrze utrzymane, szlaki narciarstwa biegowego. Szlaków jest całkiem sporo, można robić wypady krótkie, dłuższe i jeszcze dłuższe – w sumie do woli. Dla nas, czyli laików w tym temacie, wystarczyła trasa 12 kilometrowa, aby zaprzyjaźnić się z tą formą turystyki. Mam nadzieję, że nie tylko mnie się podobało :).

Dla Ani i dla mnie nie był to zupełny debiut na biegówkach. Prawie dziesięć lat temu mieliśmy okazję skosztować tej aktywności, jednak nie do końca był to udany start. Otóż udaliśmy się do polskiej mekki narciarstwa biegowego, czyli Jakuszyc, ale jak na złość, śniegu wtedy było tyle, co kot napłakał. Nawet instruktor wspominał, że zawsze są metrowe zaspy, a my dosłownie omijaliśmy kamienie… Jak na debiutantów przystało, zaliczyliśmy kilka upadków, które ze względu na okoliczności aury znacznie poobijały nam tyłki. Tym razem było znacznie lepiej!

Celujemy w Śnieżnik na skiturach

Następnego dnia zabrałem Anię na skitury. Plan był bardzo prosty – jedziemy pod Czarną Górę, wypożyczamy sprzęt, wjeżdżamy wyciągiem i o własnych siłach podchodzimy pod i zdobywamy najwyższy szczyt w okolicy, czyli Śnieżnik (1425 m n.p.m.), po czym wracamy na koniec ciesząc się zjazdem na stoku.

Poprzednie wypady na Czarną Górę, celem uprawiania narciarstwa zjazdowego, znacznie uśpiły naszą czujność, co też przełożyło się na całość wycieczki. Otóż w tygodniu nie było prawie wcale narciarzy, co wiązało się z brakiem kolejek do kas, wyciągu. A teraz była sobota… Już sam brak miejsc na parkingu nie wróżył niczego dobrego i w sumie straciliśmy prawie 2 godziny zanim znaleźliśmy się u góry. A planowałem ten etap zamknąć w 15 minutach. No cóż. Dodatkowo wypożyczony sprzęt był marnej jakości, narty ciężkie, buty ciężkie i nie do końca działające prawidłowo – pomiędzy ustawieniem do zjazdu, a do marszu w jednym bucie z pary nie było za bardzo różnicy. Tak więc przyszło nam zmagać się z czasem, ciężkim sprzętem i… cieszyć wycieczką :)!

Pogoda zdecydowanie dopisała, no może nie zdecydowanie, ale w 90%. Łatwa trasa, widoki, lekkie chmury prawie na całym niebie, dużo śniegu. Tak można opisać tę wycieczkę. Delikatne nachylenie zmuszało do wysiłku, który na dobrą sprawę zakończył się w schronisku pod Śnieżnikiem, gdyż już wcześniej zrezygnowałem ze zdobywania szczytu. Chmury były delikatne na całym niebie, za wyjątkiem właśnie tego szczytu, gdzie osiadły na dobre i nijak nie miały zamiaru odpuścić. Przy schronisku okazało się, że widoczność jest kiepska, więc wchodzenie mijało się z celem. A miałem nadzieję na widoki przynajmniej zbliżone do tych, których doświadczyła Skadi na Grani i Artur z Gór ponad chmurami. Trochę żałowałem, ale tylko trochę… W sumie cieszyłem się już na powrót.

A ten minął szybko. Za szybko. Po drodze było małe podejście, jednak większość trasy to zjazd o łagodnym nachyleniu. Dojechaliśmy do trasy zjazdowej na Czarnej Górze, gdzie nikogo nie było, a sekundę przed nami przejechał ratrak. Okazało się, że trafiliśmy na przerwę dla narciarzy i przygotowywanie stoku, tak więc mieliśmy go tylko dla siebie :). To było udane zakończenie dnia.

Galeria