Beskid Makowski na rowerze

A może by tak spędzić trochę czasu na rowerze? W górach? Ten pomysł chodził mi po głowie już od jakiegoś czasu. Dla wielu osób taka forma aktywności to norma, a ja się do tej grupy niestety nie zaliczam. Ostatni raz na dwóch kółkach jechałem może dziesięć lat temu, więc pomysł był trochę szalony, ale z całą pewnością realny. W szczególności, gdy ma się obok siebie Jacka, zapalonego rowerzystę.

Wycieczkę postanowiłem połączyć z kolejnym odcinkiem Małego Szlaku Beskidzkiego, więc trasa zarysowała się sama – wyruszamy z Palczy i górami, szlakiem czerwonym jedziemy do Myślenic. Wspomniany fragment zapowiadał się jako ciężki pod względem kondycyjnym, a „odpoczywać” mieliśmy w drodze powrotnej, prowadzonej po asfalcie. Przynajmniej taki był plan.

Pierwsze kroki górskie na rowerze

Decyzja zapadła, oddałem jeszcze rower do przeglądu, zakupiłem kask i… byłem gotowy na wyprawę. Szczerze powiedziawszy żadnych innych przygotowań nie zrobiłem – nie byłem ani razu na jakiejkolwiek rozgrzewce, co nie było najmądrzejsze. Czas biegł szybko, nawet się nie obejrzałem i pakowaliśmy rowery na dach samochodu.

Po dojeździe do Palczy udaliśmy się pod kościół, aby na zacienionym parkingu zostawić samochód. Minęło kilka chwil, które poświęciliśmy na przebranie się i rozpoczynaliśmy trasę.

Już po kilku chwilach wiedziałem, że dzisiaj łatwo nie będzie. Wjechaliśmy na górską nawierzchnię składającą się między innymi ze sporych rozmiarów kamieni, do tego rozpoczęło się wzniesienie a wraz z nim pierwsze kondycyjne problemy. Dzielnie walczyliśmy, w kilku miejscach musiałem jednak zejść z roweru, aby sobie pomóc. Takim oto mieszanym sposobem, jednak w znacznie większej części jadąc, znaleźliśmy się na docelowej wysokości. Idąc pieszo tą trasą wydawała mi się ona łatwiejsza :).

Wcale nie tak szybko…

Trasa biegnąca pasmem Babicy, pomimo braku większych podjazdów, nie była pokonywana przez nas zbyt szybko. Przyczyną tego była spora ilość kałuż, czy też powywracanych drzew, na które podczas pieszej wędrówki nie zwraca się zbyt dużej uwagi. Teraz było inaczej. Co warto również odnotować, w przeciwieństwie do marszu nie było większych szans na podziwianie widoków, gdyż nasza uwaga była w głównej mierze skupiona na rowerze. Jechaliśmy więc spokojnie, mijając po drodze szachowisko gminy Budzów osadzone w urokliwym szałasie, Babicę (728 m n.p.m.), kapliczkę św. Huberta, czy też pole namiotowe.

Zjazd wymagał ciągłej koncentracji, ręce pracowały na hamulcach non-stop przez kilkanaście dobrych minut. Łatwo nie było. W końcu znaleźliśmy się w Myślenicach, gdzie mieliśmy odpocząć i rozpocząć drogę powrotną.

Powrót miał być odpoczynkiem, a okazał się najtrudniejszym fragmentem, przynajmniej dla mnie. Planując przejazd wizualizowałem sobie ten fragment jako swoistą sielankę. Po pierwsze, po odpoczynku nie umiałem usiąść na siodełku. Ból wiadomej części ciała był nie do opisania – osoby wsiadające na rower po dłuższej przerwie pewnie wiedzą, co mam na myśli. Po drugie, drogę powrotną rozpoczęliśmy około dziesięciokilometrowym podjazdem, który nie chciał się skończyć i bardzo dał mi w kość. Pocieszałem się myślą, że po minięciu Przełęczy Szklarskiej będzie zjazd, aż do samego Budzowa, wynagradzający trudy podjazdu. Droga w dół trwała niestety chwilę, po której zostało kilka kilometrów. Te kilka kilometrów było dla mnie wyzwaniem, gdyż w znacznej części była to droga do góry.

Żurek na szlaku

W trakcie powrotu do domu zatrzymaliśmy się w Restauracji Baracuda w miejscowości Mucharz, znajdującej się przy drodze 28. Minusem był dość długi czas oczekiwania, którego jedzenie nie wynagrodziło. Posiłek był dobry, ale nie na tyle, aby koniecznie zatrzymać się w tym miejscu kolejny raz.

Galeria