Chrobacza Łąka. A może jednak Hrobacza?

Moje pierwsze spotkanie z niewysokim szczytem Chrobaczej Łąki miało miejsce kilka lat temu, w charakterze czysto teoretycznym. Przeglądałem wówczas pytania z egzaminu teoretycznego na przewodnika beskidzkiego III klasy, a jedno z nich dotyczyło Przełęczy u Panienki i tytułowego szczytu. Od tamtej pory kilkukrotnie byłem w obu tych miejscach, jednak nigdy nie podchodziłem od Straconki szlakiem czerwonym rozpoczynającym (kończącym) Mały Szlak Beskidzki.

Na szlaku

Parking przed Kościołem Matki Bożej Pocieszenia stał się zarówno początkowym, jak i końcowym punktem tej krótkiej wycieczki. Mieliśmy trochę pecha, gdyż przyjechaliśmy chwilę przed rozpoczęciem mszy, więc nie był to najlepszy czas na przebieranie się w górski strój, ale co tam :).

Już po kilku chwilach zdobywaliśmy wysokość szlakiem czerwonym. Warto dodać, że początkowo biegną razem trzy szlaki: czerwony, zielony do schroniska na Magurce oraz żółty na Łysą Przełęcz (585 m n.p.m.), z tym, że „nasz” zaraz za budynkiem Ochotniczej Straży Pożarnej skręcił w lewo, w ulicę Czupel.

Sama droga nie jest wymagająca, a dostarcza bardzo dużo wrażeń widokowych, szczególnie w stronę Bielska Białej. Na trasie występują dwa większe podejścia – na początku trzeba wspiąć się na wypłaszczenie Czupla (654 m n.p.m.) a pod koniec na Chrobaczą Łąkę (828 m n.p.m.) z Przełęczy u Panienki (710 m n.p.m.).

Chrobacza, czy Hrobacza Łąka?

Nazwa szczytu dostarczyła mi małych komplikacji. Co prawda, większość map (wszystkie, jakie przeglądałem), informacji w internecie, przewodników, czy nawet szlakowskazy podają nazwę jako Hrobacza Łąka, jednakże etymologię nazwy znalazłem tylko w przewodniku Trusia: „Beskid Mały. Przewodnik” (Oficyna Wydawnicza „Rewasz”). Podaje on, że nazwa szczytu pochodzi od nazwy łąki, która swego czasu należała do jednego z gospodarzy o nazwisku Chrobak. Dlatego też poprawna forma to Chrobacza Łąka.

Żurek na szlaku

Z każdą kolejną próbą zjedzenia schroniskowego posiłku zaczynam odnosić wrażenie, że żurek zalicza się albo do potraw luksusowych, albo bardzo skomplikowanych w przyrządzaniu. Tak niestety było i tym razem. Czas oczekiwania wyniósł około 20 minut, dlatego odbierając posiłek podziękowałem uśmiechem i słowami „pewnie będzie to najlepsza zupa na świecie”. Jak bardzo się pomyliłem… Krótko mówiąc – żurek, to nie woda ze śmietaną i kawałkiem kiełbasy.

Galeria