Gefrorene-Wand-Spitzen. Wspomnień czar, część 2

W Alpach nie wypada się nudzić. Pojechaliśmy tam z myślą o wędrowaniu po górach, a pogoda postanowiła nam w tym znacząco pomóc. Następnego dnia (26. lipca 2009) po wycieczce do schroniska Edelhütte (2238 m n.p.m.) słońce zachęcało wręcz do wyjścia, a my za cel obraliśmy Gefrorene-Wand-Spitzen (3288 m n.p.m.).

Samochodem dojechaliśmy do Hintertux leżącego u podnóża lodowca o tej samej nazwie. Tam też zrozumieliśmy dlaczego właścicielka hotelu, w którym nocowaliśmy pierwszego dnia zapytała nas, czy przyjechaliśmy na narty. Otóż na parkingu można było spotkać trzy grupy turystów: ubranych w krótkie spodenki i rękawki – stanowiących przedstawicieli mało aktywnego wypoczynku (przynajmniej w danym dniu), wyposażonych w typowy ekwipunek górski (między innymi polary) oraz narciarzy, którzy stanowili zdecydowaną większość – trochę dla nas dziwny widok, jak na tę porę roku :). Ale jakby na to nie patrzeć, byliśmy u stóp lodowca. Ponieważ słońce mocno świeciło a na górze był śnieg, zaopatrzyliśmy się jeszcze w okulary przeciwsłoneczne, których, wstyd się przyznać, zapomnieliśmy zabrać z domu.

Na szczyt dostaliśmy się kolejką Gletscherbus, składającą się z trzech etapów. Na każdej stacji pobyliśmy chwilę, aby móc „rzucić okiem” na otaczające nas widoki. Z samej kolejki największe wrażenie robi ostatni odcinek, w szczególności fragment, gdy przed sobą widzi się słup stojący na stromym zboczu po przejechaniu którego kolejka jedzie nad przepaścią.

Na górze jest raj dla narciarzy – całe mnóstwo wyciągów, a także ślizgawki i karuzela z pontonami dla dzieci :). Poszliśmy na taras, z którego rozciągał się przepiękny widok, obrazujący ogrom tych gór. Nasze, polskie Tatry, można „zamknąć w garści”, a tutaj patrzyliśmy na niekończące się wierzchołki, ciągnące się po horyzont. Z tablicy umieszczonej na tarasie dowiedzieliśmy się również, że w oddali widać Dolomity.

Po około 45 minutowym, pobycie, zjechaliśmy kolejką jeden odcinek a środkowy postanowiliśmy przejść pieszo – w końcu mamy chodzić po górach, a nie jeździć :). Trasa sama w sobie jest wygoda, prowadzi ubitą drogą (kawałek musieliśmy zejść po łupkach, co akurat nie było zbyt wygodne). Po drodze napotkaliśmy na krowy (stanowiące stały element krajobrazu alpejskiego) i ja, jak to ja, zaczęłam do nich mówić :), co im się chyba, a raczej na pewno, nie spodobało. Jedna z nich zaczęła iść w naszą stronę wierzgając tylnymi nogami, a że krowy pasły się luzem, zrobiło się trochę nieprzyjemnie… Nie ma co ukrywać, wystraszyłam się i przy każdym następnym mijaniu stada krów serce waliło mi jak szalone.

W pewnym momencie ubita droga wiła się dalej w dół, a szlak, w mało widoczny sposób, odbijał. Byłam trochę zła, że nie poszliśmy wygodniejszą drogą (schodząc tym samym ze szlaku), ale jak się okazało, był to bardzo dobry wybór, gdyż naszym oczom ukazał się świstak, spacerujący sobie po ścieżce. Trochę czasu nam zeszło na podkradaniu się do niego, ale Jarkowi udało się podejść na tyle blisko, by zrobić zdjęcie, no i go przestraszyć migawka aparatu :). Następnie czekała nas „przeprawa” przez mały wodospad. Ale i to się opłaciło, bo zaraz za nim czekała na nas kolejna niespodzianka – tym razem były to dwa świstaki, maluszek wraz z opiekunem. Ponieważ wodospad szumiał dosyć mocno, Jarek podszedł jeszcze bliżej niż poprzednio. Malutki świstak był na tyle zaskoczony, że uciekając wbiegł Jarkowi prosto na nogi.

W końcu dotarliśmy do stacji kolejki, tym samym kończąc pieszą część wycieczki.

Galeria