Równica. Pierwszy powiew zimy

Ostatni dzień roku wydaje się bardzo dobrym czasem, aby… krótko opisać ostatnią, jeszcze październikową, górską wycieczkę w 2015 roku. Na podsumowanie przyjdzie jeszcze czas, przecież rok ma się dopiero ku końcowi, jeszcze się nie skończył :D.

W ostatni weekend października zostaliśmy zaproszeni do Ustronia. A będąc już w górach, nie sposób nie wyrwać się choć na chwilę na szlak, tym bardziej, że stoki były delikatnie przykryte białym puchem. Odpowiednio ubrani, wyszliśmy na podbój Równicy (885 m n.p.m.).

Wycieczka nie była jednak tak oczywista. Mogliśmy wejść na Równicę i z niej zleźć, jak robi większość osób (choć nie, większość korzysta z samochodu), ale chcieliśmy trochę dłużej cieszyć się świeżym powietrzem. A więc, zanim nastąpił finał wycieczki, nieco oddaliliśmy się od celu, kierując się do Ustronia Polany, skąd wchodziliśmy na Orłową (813 m n.p.m.). Sam lubię to miejsce, szczyt potrafi być widokowy (oczywiście nie dla nas:)), a dodatkowo swego czasu na polanie poniżej szczytu znajdowało się sympatyczne, prywatne schronisko górskie – Chata na Orłowej. Niestety, od dłuższego czasu nie jest otwarte dla turystów.

Droga z Polany na Orłową jest przyjemna, choć już samo wejście na szczyt bywa uciążliwe, szczególnie przy śliskiej nawierzchni. Nie wspomniałem, ale od jakiegoś czasu towarzyszył nam śnieg, powodując naszą prawdziwą radość. A im bliżej znajdowaliśmy się Równicy śniegu przybywało, dodając do tego poprawiającą się pogodę, nasze tempo znacznie zmalało i nie wynikało to ze zmęczenia.

Po dotarciu do celu planowaliśmy posilić się w Zbójnickiej Chacie, jednak spotkała nas niespodzianka – karczma była zamknięta. Szybko zrewidowaliśmy plany i przekroczyliśmy próg schroniska PTTK. Niestety, nie była to trafiona decyzja :(. Nie spędzając zbyt dużo czasu w tym miejscu, ruszyliśmy na ostatni fragment szlaku, kierując się do Ustronia. Ów fragment okazał się najtrudniejszy pod względem technicznym, gdyż pod warstwą śniegu skrywał się lód, sprawdzający nasz refleks i umiejętność łapania równowagi.

Żurek na szlaku

Zawsze ceniłem sobie jedzenie w schronisku PTTK na Równicy, więc fakt zamkniętej Zbójnickiej Chaty przyjąłem ze względnym spokojem. Niestety, żurek pomimo wielu dodatków rozczarował – był bardzo rzadki i słony (nie wiem, co bardziej…), pierogi z mięsem nie przypadły Ani do gustu, a placki ziemniaczane były surowe. Nie wspominając o surówce, która świeża była chyba przed tygodniem.

No cóż, następnym razem dwa razy się zastanowię, zanim zamówię coś do jedzenia w tym miejscu. A szkoda…

Galeria