W poszukiwaniach umownych źródeł Sanu

Sianki były poniekąd oczywistym celem jednej z naszych wycieczek podczas weekendu spędzanego w Bieszczadach. Miejscowość ta nie jest najpopularniejszym punktem turystycznym, ale… w tych popularniejszych już byliśmy :), poza tym, Jacek wywierciłby nam dziury w brzuchach pytaniami, gdybyśmy tam nie poszli. Będą już w okolicy postanowiliśmy znaleźć źródła Sanu, przynajmniej te umowne.

W literaturze, przewodnikach, czy też Internecie bardzo często można spotkać się z opinią, że Bieszczady są najbardziej dzikimi górami w Polsce. Jednak mam przekonanie, że ta dzikość gdzieś zanika, a przytoczone stwierdzenie formułowane jest na wyrost. Oczywiście, istnieją drogi, szlaki, na których trudno kogoś spotkać, czego dobrym przykładem jest moja wycieczka odbyta dawno temu z Rodzicami do nieistniejących już wsi Krywe i Tworylne, podczas której przyszło nam się dosłownie przedzierać przez krzaki. Moje oczekiwania w stosunku do drogi do Sianek, czy też do Grobowca Klary i Franciszka Stroińskich, popularnie nazywanego Grobem Hrabiny, były podobne.

Po dojechaniu do parkingu, uiszczeniu stosownej opłaty za samochód oraz za wejście, rozpoczęliśmy wędrówkę. Początkowo szło się dobrze, droga prowadziła szlakiem pieszym połączonym z rowerowym. Spacerowym tempem doszliśmy do pierwszej atrakcji, którą jest cerkwisko nieistniejącej już wsi Beniowa. Zdecydowanie warto tam wejść, zobaczyć pozostałości i pozwolić wyobraźni pracować.

W tym miejscu szlak pieszy rozdzielał się z rowerowym i my skierowaliśmy się oczywiście tym pierwszym. Niestety, decyzja ta okazała się być błędna. Pogoda w poprzednich dniach (deszcz, deszcz, deszcz) spowodowała, że droga była bardzo, ale to bardzo błotnista. Szybko podjęliśmy decyzję, że drogę powrotną będziemy pokonywać alternatywną, rowerową ścieżką.

Do Grobu Hrabiny dotarliśmy w sumie po niecałych czterech godzinach. Po obowiązkowej sesji fotograficznej, poszliśmy do punktu widokowego, z którego widać Sianki ukraińskie (niesamowite wrażenie robi obserwacja żyjącej wsi, czynnej kolei w porównaniu ze stroną polską, gdzie wieś całkowicie umarła). Następnie udaliśmy się do umownych źródeł Sanu.

Będąc już koło Grobu Hrabiny warto pójść do tych dodatkowych punktów, jednak stan szlaku dość jasno wskazywał, że niewiele osób decyduje się na ten krok. I tak – do Grobowca dochodzi wiele osób, tylko część decyduje się na dodatkowe kilkanaście minut marszu, aby dojść do punktu widokowego (polecam!), jeszcze mniejsza część kieruje swe kroki w poszukiwaniu źródeł Sanu.

Drogę powrotną pokonaliśmy szybciej, na co z całą pewnością wpływ miał wybór trasy. Jak już wspomniałem, zdecydowaliśmy się na marsz szlakiem rowerowym, a więc w przeważającej części drogą szutrową.

Pisząc te słowa, zastanawiam się, czy skuszę się na powtórzenie tej drogi. Pewnie kiedyś tak, ale to „kiedyś” nie nastąpi zbyt szybko. Sam jestem trochę rozczarowany, spodziewałem się „dzikich” Bieszczad, a z całą pewnością podczas tej wycieczki tego nie doświadczyłem.

Galeria