Weekend w Tatrach. Drogą Jordana na Łomnicę

Nastał długo wyczekiwany dzień. Wyczekiwany przeze mnie (i myślę, że przez Jacka również), trochę mniej przez Anię… Wyczekiwany z kilku powodów – trochę dłuższy weekend, co zawsze cieszy :); zapowiadana idealna pogoda na całe najbliższe trzy dni; i wreszcie zaplanowana wycieczka na Łomnicę. Żyć, nie umierać!

Zeszłoroczna trasa w Tatrach Wysokich przez Durny Szczyt (słow. Pyšný štít – 2623 m n.p.m.) nie została zrealizowana w stu procentach. Wtedy nie podjęliśmy próby wejścia na Łomnicę (słow. Lomnický štít – 2634 m n.p.m.), więc w tym roku przyszedł czas na wyrównanie rachunków :). Zdecydowaliśmy się na drogę z Doliny Pięciu Stawów Spiskich (słow. kotlina Piatich Spišských plies) tak zwaną „Jordankę”.

Strategia z noclegiem w schronisku Téryego (słow. Téryho chata) w zeszłym roku się sprawdziła, więc postanowiliśmy ją powtórzyć, pomimo sporych kosztów (w tym roku za nocleg wraz ze śniadaniem dla jednej osoby zapłaciliśmy 26 euro. Jak widać, tego rodzaju wycieczek nie można zaliczyć do niskobudżetowych, całkowite koszty są naprawdę spore). Za owym noclegiem przemawia kilka kwestii, przede wszystkim możliwość odbycia ciekawej wycieczki dzień przed wejściem na „większy” szczyt i możliwość wyspania się, a nie wstawanie przed czwartą rano. Dość celowo ominąłem słowo „odpoczynek”, gdyż jakoś nie mam szczęścia do tego schroniska. Oszczędzę Wam szczegółów :), wspomnę tylko, że nijak nie jest dane mi się tam wyspać. Tak było rok temu, tak było i teraz…

No ale zanim podjęliśmy próbę wyspania się w schronisku, musieliśmy się tam dostać. Aby rozgrzać rozleniwione mięśnie zdecydowaliśmy się drogę z Tatrzańskiej Łomnicy (słow. Tatranská Lomnica) za szlakami niebieskim do Doliny Zimnej Wody (słow. Studená dolina), a następnie znanym nam już szlakiem zielonym, tym samym trochę urozmaicając trasę z zeszłego roku. Droga nie jest wymagająca, ale upał nieźle dawał nam w kość. Szczęśliwie po drodze mija się schronisko Zamkowskiego (słow. Zamkovského chata), gdzie można napić się czegoś zimnego. Zdecydowaliśmy się na głównego konkurenta coli i pepsi na Słowacji, czyli kofolę, za którą jeszcze kilka lat temu nie przepadałem, ale z wiekiem zmienia się poczucie smaku :).

Z przewodnikiem, Ryszardem Gajewskim, umówieni byliśmy następnego dnia, przed godziną 7:00. Przyszedł czas na wyposażenie nas, czy też raczej nasze plecaki, w niezbędny ekwipunek, czyli uprząż i kask i rozpoczęcie właściwej wędrówki. Podyktowane przez przewodnika tempo było dość szybkie (przynajmniej dla mnie), ale nie męczące, więc szło się dobrze. Zanim się obejrzałem znaleźliśmy się w terenie, w którym przyszedł czas na ubranie, noszonego do tej pory w plecaku, sprzętu. Przed nami był Klimkowy Żleb, rozpoczynający drogę Jordana.

Początkowo szliśmy lewym brzegiem żlebu, wspinając się na Wyżnią Poślednią Przełączkę (słow. Jordánova štrbina). Z każdym metrem widoki były coraz ciekawsze – zarówno te w górę, jak i te w dół. Po dłuższej wspinaczce, przeszliśmy na stronę Miedzianej Kotliny (słow. Medená kotlin), gdzie otworzyły się nowe widoki. Tego dnia pogoda zdecydowanie nam sprzyjała. Pokonując kolejne półki, od czasu do czasu wyposażone w klamry i łańcuchy, zbliżyliśmy się do Komina Franza, w którym przy dużej ekspozycji szybko zdobywaliśmy wysokość. Z każdym kolejnym krokiem byliśmy coraz bliżej upragnionego szczytu, a w okolicach 10:00 pokonaliśmy ostatnią przeszkodę w drodze do góry – balustradę. Usłyszane słowa „respekt” wypowiedziane przez osoby będące na platformie dodały kilka punktów do zadowolenia z osiągnięcia :).

Przyszedł czas na zasłużony odpoczynek, podczas którego przez jakiś czas mogliśmy podziwiać panoramę Tatr. Przez jakiś czas, gdyż pogoda pokazała pazur i nagle zewsząd pojawiły się chmury, zmuszające nas do ruszenia się z miejsca. Czekała nas droga w dół, czyli w kierunku, za którym ja nie przepadam.

Ze szczytu schodziliśmy w kierunku Łomnickiej Przełęczy (słow. Lomnické sedlo – 2190 m n.p.m.), korzystając od czasu do czasu z łańcuchów, które… spowalniały nasze tempo i wydawały się przeszkadzać. Nie, nie chodzi tu o zbyt dużą pewność siebie, po prostu przy dobrej pogodzie (tak, tak – wiatr przewiał chmury), idąc w dół, nie zawsze sztuczne ułatwienia są potrzebne. Z przełęczy doszliśmy do górnej stacji kolejki wyciągu krzesełkowego, którym zjechaliśmy do schroniska Łomnickiego (słow. Skalnatá chata) i dalej zeszliśmy nudnym zielonym szlakiem do Tatrzańskiej Łomnicy.

Słów kilka o przewodniku

Tym razem wybierając przewodnika zdecydowałem się na osobę znaną, której większości nie trzeba przedstawiać – Ryszarda Gajewskiego. Zeszłoroczna usługa przewodnicka nie do końca wypaliła, więc tym razem szukałem kogoś innego… Od pierwszego kontaktu z Panem Ryszardem wiedziałem, że tym razem wybór był trafny. Zdecydowanie polecam!

Żurek na szlaku

Tym razem spożywaliśmy raczej własny prowiant, obyło się bez żurku :). Warto jednak wspomnieć o napojach w Terince, gdzie wypiliśmy fantastyczny bylinkovy czaj, czyli herbatę ziołową serwowaną w tatrzańskich schroniskach, która wszędzie smakuje inaczej :). Drugim napojem było fatalne piwo. W sumie cieszyłem się, gdy już go skończyłem ;).

Galeria