Widokowo przez Baranią Górę

Po tatrzańskim wypadzie wróciliśmy na beskidzkie drogi – Główny Szlak Beskidzki w końcu sam się nie przejdzie :). Tym razem chcieliśmy dojść do Węgierskiej Górki, ruszając z Wisły Głębce, co oznaczało, że skorzystamy z pociągu oraz że przed nami prawie 30 kilometrów marszu. Wisienką na tym torcie miała być panoramy Barania Góra, matka najdłużej rzeki Polski i panoramy roztaczające się ze szczytu.

Pociąg. Dawno nim w góry nie jechaliśmy. Tym razem punkt początkowy i końcowy wycieczki były znacznie oddalone od siebie, więc ciężko było o inną opcję. Wiem, że jest wiele zwolenników komunikacji publicznej, ja się do tej grupy nie zaliczam (obecnie nie do końca widzę powód bycia zwolennikiem), ale nie jestem też przeciwnikiem. A teraz koleje dostały szansę, aby mnie do siebie przekonać :). Zaczęło się pozytywnie, gdyż godziny połączeń po pobieżnym sprawdzeniu były ok!

Odjazd z Katowic o 5:40 i na miejscu powinniśmy być o 8:00, a to dobry czas na wyjście w góry. Zanim jednak znaleźliśmy się w Wiśle, należało wstać bladym świtem i wyjść z psiakiem na spacer, a że ostatnio osiedle odwiedzają dziki, spacer w ciemności dostarczył dodatkowych emocji, ale nic wielkiego się nie wydarzyło. Na szczęście. Zostało zjedzenie czegoś i wyjście z domu z zarzuconym plecakiem. Mogłem wygodnie wsiąść w taksówkę (o tej porze w niedzielę autobusów jak na lekarstwo) i dojechać na dworzec główny. Zdecydowałem się jednak na około 45-minutowy marsz na mniejszą stację, gdzie umówiony byłem z Jackiem. Lokomotywa ciągnąca wagony pojawiła się o czasie, a więc kolejny plusik po stronie kolei.

Takie składy jeszcze jeżdżą? To pytanie nasunęło mi się kiedy znaleźliśmy się w środku. Nie wróżyło to wygodnej podróży i przez ponad 2 godziny próbowaliśmy spać, czy też raczej układać nasze ciała, aby było choć trochę wygodniej. Tym razem kolej zaliczyła minus… Na szczęście trasa minęła stosunkowo szybko i o czasie! byliśmy na początku szlaku, w drodze na Kubalonkę, gdzie ostatnio zakończyliśmy przygodę z GSB.

Już od przełęczy czekały na nas widoki – co było dobrym prognostykiem na dalsze kilometry – początkowo w stronę Ochodzitej i trochę dalej na Worek Raczański. Co prawda fragment szlaku przechodzi przez gęsty las, a że poprzednie dni były deszczowe, błota w nim było co nie miara. Meandrowaliśmy wśród wszelkiego rodzaju kałuż zanim doszliśmy do osiedla Istebnej – Stecówki, gdzie planowałem zrobić krótką przerwę w schronisku „Stecówka”. Niestety remont budynku nie zachęcił nas do przekroczenia jego progów, także po zrobieniu kilku(nastu) zdjęć ruszyliśmy z dalej, szybkim tempem. Kilka słów o tym naszym, rzekomo szybkim, tempie – na Kubalonce minęliśmy parę, która teraz znowu była przed nami. Tak więc albo to tempo wcale nie było szybkie, albo tak długo cykaliśmy te zdjęcia :D, w każdym razie mijając Ich po raz drugi usłyszeliśmy „Jak to możliwe :) ?”.

Zeszliśmy na drogę gdzie dochodzi czarny szlak i ujrzeliśmy tabliczkę – do schroniska 1.5 godziny. Ale jak to? Tak samo zdziwiłem się idąc tędy zimą, więc wiedziałem, że w schronisku będziemy za chwilkę, za kilkanaście minut. Do schroniska na Przysłopie miałem od dłuższego czasu negatywny stosunek, w końcu to zwykły komunistyczny blok, który pasuje do gór jak pięść do nosa. Jednak miejsce w dużej mierze tworzą ludzie, a że schronisko ma nowych gospodarzy o których w sieci można natknąć się tylko na pozytywne opinie, postanowiłem choć na chwilę zajrzeć do środka. Warto było! Przysłop zaczyna sensownie, turystycznie żyć i serwuje przepyszną szarlotkę :). Trzymam kciuki za Gospodarzy, bo widać, że chęci to Oni mają!

Na Stecówce

Do Baraniej Góry był już rzut beretem, ale jaki – kamienisty odcinek szlaku daje nieźle w kość, nie ze względu na podejście, a właśnie podłoże, ale przejść go trzeba… Ostatnim razem na Baraniej byłem co prawda rok wcześniej, jednak wtedy ledwo widziałem swoje buty, tak więc niewiele mogłem powiedzieć o tym, co się tam dzieje, czy też zadziało. Jeszcze wcześniejsza wizyta miała miejsce grubo ponad 10 lat temu i pamiętam z niej między innym powalone drzewa, ale wiele też jeszcze stało.

Obecnego krajobrazu nie poznałem – południowo-wschodnie stoki góry drzew w ogóle nie mają. Z jednej strony jest to przygnębiające, z drugiej spowodowało, że szlak jest jednym z piękniejszych widokowo w Beskidzie Śląskim. Można wędrować godzinami i cały czas są fantastyczne widoki. Tak więc, wątpliwej urody wieża widokowa nie jest już taka niezbędna na szczycie, ale oczywiście na nią weszliśmy i wydarzył się mały cud :). Moje doświadczenia z wszelkimi wieżami w popularnych turystycznie punktach jest takie, że przy ładnej pogodzie w weekendy jest tam pełno osób i ciężko zrobić jakiekolwiek zdjęcie. A tym razem, jak weszliśmy na górę, wszyscy zeszli (aż tak źle wyglądamy, się pytam :)) i mieliśmy czas nawet na „złapanie” panoramy… Spokój nie trwał oczywiście długo, ale te kilka minut wystarczyło, aby mieć widoki tylko dla siebie.

W stronę Beskidu Żywieckiego. Babia w chmurach

Od zejścia z wieży rozpoczęła się najprzyjemniejsza część dnia. Lekka droga aż do Przełęczy Glinne i cudowne widoki towarzyszyły nam przez bardzo długi czas. Dodatkowo ten odcinek szlaku, mimo wszystko, nie należy do najpopularniejszych – zdecydowanie więcej osób idzie w stronę Skrzycznego (1257 m n.p.m.) – i często jest się na nim samiusieńkim :). My na całkowitą sielankę nie do końca mogliśmy sobie pozwolić, ale z drugiej strony pociąg nie zając… w planie zawsze był awaryjny odjeżdżający ponad godzinę później.

Niestety wszystko co dobre szybko się kończy i nim się obejrzeliśmy znaleźliśmy się na przełęczy. Ostatni rzut oka na oddalone góry, zerknięcie w stronę Węgierskiej Górki do której zmierzaliśmy i weszliśmy w las. Samo zejście jest przydługawe i trochę nudne. Urozmaiceniem były dwie Panie dzielnie podchodzące, które zapytały, czy są już w połowie drogi. Były – na Glinne, ale miały na myśli Babią Górę (sic!) :). Odpowiedzieliśmy tylko, że na Baranią jeszcze długa droga i pomknęliśmy dalej.

Zeszliśmy wcześnie. Na tyle, że po obiedzie zdążyliśmy na pociąg, którego wcześniej nawet nie uwzględnialiśmy w naszych planach. Co prawda Jacek chciał na obiad podjechać do Żywca, jednak mój brzuch nie pozwalał przystać na tę propozycję, co miało swoją dobrą stronę, bo wsiadając w pociąg w Żywcu na 100% nie znaleźlibyśmy siedzącego miejsca. Ostania kolejowa refleksja – czy tak trudno wykombinować, że w ładny weekend osób wracających z gór będzie jechało więcej? Nie rozumiem tej polityki PKP, gdyż wydaje mi się, że dodając kilka wagonów do składu koszty wzrosną niewiele, a komfort jazdy znacznie się poprawi. Nie wspomnę o rowerzystach, gdyż o nich kolej nie pamięta w ogóle i grupa licząca kilkanaście osób na jednej stacji do pociągu po prostu nie weszła…

Wchodząc do Węgierskiej Górki wyszliśmy Głównym Szlakiem Beskidzkim z Beskidu Śląskiego. Pomimo tego, że wszystkie odcinki tego szlaku przeszedłem nie raz, byłem miło zaskoczony. Spodziewałem się marszu w lasie z umiarkowaną ilością miejsc widokowych, a okazało się, że ten fragment GSB jest bogaty w punkty widokowe! No to teraz wchodzimy w Beskid Żywiecki.

Galeria