„Wilki” – Adam Wajrak

Sobotę spędziłem z wilkami. Hmmm… Brzmi nieźle :). No dobra, z „Wilkami” Adama Wajraka. Też brzmi dobrze!

Biorąc pod uwagę tymczasowe braki w internetowych księgarniach mam wrażenie, że książka cieszy(ła) się sporym zainteresowaniem. Moje dwie próby zakupu spełzły na niczym, toteż postanowiłem napisać list do Mikołaja – On podobno działa cuda. Przechodząc do meritum – warto było poczekać.

Czego się spodziewałem po tej książce? Na pewno tego, że świat wilków zostanie przede mną delikatnie otwarty, że będę miał okazję lepiej zrozumieć zachowania tych dzikich zwierząt. Nie spodziewałem się, że temat zostanie całkowicie wyczerpany, gdyż, nie ma co ukrywać, pozycja jest zbyt skromna. Biorąc pod uwagę tak postawione oczekiwania, książka nie rozczarowuje. Dodatkowo zostałem zachęcony do poszukiwania kolejnych informacji, czego chcieć więcej?

Głównym tematem są tytułowe wilki, jednak autor nie skupia się na szczegółowej analizie zachowania zwierząt. Delikatnie poruszonych zostaje wiele dodatkowych tematów, między innymi: skąd się bierze strach przed wilkami (Wajrak prezentuje wilka, który nie zasłużył na swoją złą sławę, a strach który wywołuje wydaje się irracjonalny); tępienie wilków dawniej i teraz (bardzo dużo miejsca jest temu poświęcone); problem kłusownictwa; czy też bardzo ciekawe zachowanie innych dzikich zwierząt dzielących przestrzeń z wilkami. Całość, opatrzona sporą ilością fotografii, jest spójna.

Książka jest dobra, ale do ideału brakuje. Sięgając po nią miałem nadzieję dowiedzieć się więcej o samych wilkach, o hierarchii w stadzie, o przywództwie, o… takich podstawowych sprawach. Niestety autor niektórych z tych, wydawałoby się ciekawych zagadnień, w ogóle nie poruszył. A szkoda. Myślę, że dodając więcej tego typu informacji, zmniejszając delikatnie marginesy i interlinie, nijak nie zwiększyłaby się objętość, a książka zyskałby na atrakcyjności.

Ogólnie książkę polecam, jednak nie do końca jest przeznaczona dla dzieci i osób wrażliwych, gdyż niektóre zdjęcia (przykładowo fotografia wilka schwytanego we wnyki, czy też pozostałości po jeleniu) są dość drastyczne.